مُـحـمّـد  را نـكـو هـمـسر خدیجه            عـزیـز قـلـب پـیـغـمـبـر خـدیـجه‏

یقین باشد، پس از زهرا و زینب            بـود از هـر زنـى بـرتـر، خدیجه‏

پــنــاه امــتــى بــود و نـــبــى را            به روز بى كـسى، یـاور، خدیجه‏

گهى غمخـوار، او هنگـام سختى            صـفـا بخـش دل شـوهـر، خدیجه‏

گـهـى بـا خـنـدۀ نـوش آفــریـنـش            سـرور قـلـب آن سرور، خـدیجه‏

میان دلبـران، هـمتاى او كیست؟            دل «لـولاك» را دلـبـر، خـدیجـه‏

زنى چون حوریان، مجذوب شوهر            هـمـه آسایـش هـمـسـر، خـدیـجـه‏

وجـود « رحـمـة لـلـعـالـمـیـن» را            پـرستـار و نـوازشـگـر، خـدیجـه‏

گرفـتـه با ادب، چون هـالـۀ نـور            چـراغ وحـى را در بر، خـدیـجه‏

به طوفان بلا، چون كوه، محـكم‏            به كـشـتى امـان، لـنـگـر خـدیجه‏

مبارز محرمى، همراز و نستـوه‏            شـكـوه غـم، ز پا تا سر، خـدیجه‏

توان بخش صفـوف مـؤمنان بود            به تـنهایى چو یك لشكـر، خدیجه‏

چو مى ‏شد سنـگـبـاران خـانـۀ او            به پیش مصطفى سنگـر، خدیجه‏

بـه شـام تـار خـورشـیـد نــبــوّت‏            بود مهـتـاب روشنـگـر، خـدیجـه‏

وفا و عشق و عفّت، زینت اوست            ندارد غـیر ازین زیـور، خـدیجه‏

چه خوش «اللَّه اكبر» گفت و بگذشت‏            ز جان و مال و سیم و زر، خدیجه‏

همین وارستگى، شایـستۀ اوست‏            چو زهرا  را بود مـادر، خدیجه‏

كـشـد بــار عــطــاى آســمــانــى‏            چو بـاشـد مـادر كـوثـر، خدیجـه‏

چه كوثر، آن كه یكتا همچو طاهاست‏            صدف شد بر چنین گوهر، خدیجه‏

ز نامـش مـادران برخود بـبـالـند            كه دارد یك چـنین دختر، خدیجه‏

چه خوش باشد غلام خود بخواند            حسان را در صف محشر، خدیجه‏